Northern Island

Eindelijk! Op naar Nieuw-Zeeland! Het doet wel een beetje pijn, de wekker om 5.00 uur. Maarja je moet wat als je op tijd op het vliegveld wilt zijn. Nu lijkt het niet zo ver naar Auckland, maar het is toch internationaal en moeten we er dus 3 uur van te voren zijn. Met de shuttlebus zijn we zo op de luchthaven, eerst langs Domestic en dan International. Al zodra we op de luchthaven aankomen kunnen we inchecken en onze bagage kwijt. Bij het inchecken moeten we laten zien dat we een return ticket of een visum hebben, anders nemen ze ons niet eens mee op deze vlucht. Onze vlucht van Christchurch terug naar Sydney staat al geboekt, maar de email met het reisdocument wil niet zo snel openen. Dan maar even internet aanzetten om het goed te kunnen laten zien. Alles beter dan straks geweigerd te worden op een vlucht. Als we dit hebben laten zien is alles in orde en kunnen we door. De douane is ook weer heel vlot en behalve dat ze even een steekproef drugstest van mijn spullen nemen, kunnen we zo doorlopen. Tijd voor een kop koffie en thee om wakker te worden. Even Facetimen met Steven zijn ouders en een rondje lopen over de luchthaven. Het zijn niet heel veel winkels maar er zitten wel echt een paar hele leuke. Ik heb weer een pin binnen en we hebben veel ideeën opgedaan om souvenirs te halen als we weer in Sydney zijn. Dan mogen we eindelijk aan boord. We zitten hartstikke ruim bij de nooduitgang, erg fijn voor die lange benen van Steven en ook gewoon lekker om languit te kunnen zitten in het vliegtuig. We hebben wind mee en met een goede 2,5 uur komen we aan in Auckland. Het is er al halverwege de middag omdat we nu +10 uur hebben en we gaan op zoek naar een huurauto. Wegens wat mankementen met de creditcard hebben we deze niet gereserveerd dus zijn we heel benieuwd wat er nog te krijgen is. Enkele verhuurbedrijven hebben helemaal niks meer, maar gelukkig kunnen we toch nog wat regelen. Enige is dat het een iets grotere auto is dan we in gedachten hadden. Een Nissan Pathfinder, met 4x4, V6 motor en plek voor 7 mensen. Een beetje overdreven maar wel heerlijk ruim! En nog hartstikke nieuw bovendien, het is het 2018 model. Met de auto gaan we op zoek naar ons hotel. Dit ligt vlakbij een winkelcentrum zodat we vanmiddag meteen al een rondje kunnen doen. We hebben een hele leuke studio met een mega grote tv dus dat wordt weer rugby kijken vanavond! Het winkelcentrum was groot, veel winkels ook waar we niet heel veel aan hadden omdat we ook al bij de outlet waren wezen winkelen, maar ook hier weer geslaagd voor een nieuwe pin! We zijn hier heerlijk uit eten gegaan, Steven heeft eindelijk zijn spareribs van de BBQ gegeten en ik een flinke hamburger. Het is hier ook vroeg donker, ook winter, dus we lopen in het donker terug naar onze studio. Lekker rugby kijken, douchen en naar bed. Dat is ook even wennen, het is hier al 2 uur later dan we gewend zijn en het voelt als vroeg naar bed! Morgen gaan we naar Waitangi, Maori cultureel centrum en rijden we door naar Ahipara waar we zullen overnachten.


Na een paar uur rijden vanuit Auckland komen we aan in Waitangi. Waitangi ligt aan de kust en is erfgoed van de Maori. Hier in de haven werd vroeger gehandeld en hier is de onafhankelijkheid van de Maori en Nieuw-Zeeland begonnen. Het heet dan ook treaty grounds. Er liggen roeiboten nagemaakt van vroeger, waarvan er een ook in het Guinnes book of records staat. Ook is er een vlaggenmast met 3 vlaggen, een Maori huis en een Engels huis naast elkaar gebouwd waar de beide volken samen leefden. In het Maori huis mogen we naar binnen voor een optreden van de Maori. Het is een show met zang en dans en het tonen van de wapens. De show wordt afgesloten met een haka. Hierna is onze tour afgelopen en gaan we terug naar de auto. We zetten koers naar Ahipara, waar we de komende 2 nachten zullen blijven om morgen de tour naar Cape Reinga te maken. We slapen in een hostel, Endless summer genaamd. Dat heet het niet voor niets want we kunnen hier ook surfplanken en wetsuits. Dat komt mooi uit want we hebben nog even de tijd voor het avond is dus we gaan het water op. De planken zijn wel wat anders dan we de vorige keer hadden, dus het is even wennen. Ondanks dat hebben we een hoop lol en gaan we zelfs bijna door tot zonsondergang. Tijd om op te warmen in de douche want het water is hier al goed koud. De douche is gedeeld maar gelukkig goed en het is niet druk in het hostel. De echte backpackers hier koken macaroni in de keuken, maar wij doen het iets luxer en gaan we uit eten bij een lokaal hotelletje waar we kunnen steengrillen. Het is heerlijk eten en we gaan voldaan terug naar het hostel. Morgen worden we om 8.30 uur opgehaald om de tour naar Cape Reinga te gaan maken.


Met een geïmproviseerd ontbijt van mueslirepen omdat we niet naar de supermarkt zijn gegaan staan we om 8.20 uur klaar om opgehaald te worden. Het busje is op tijd en we gaan beginnen aan de tour. We hebben alweer geluk, we zijn maar met z’n vieren die deze tour nu gaan maken. Op weg naar Cape Reinga komen we langs verschillende stops. De eerste stop is bij een restaurantje bij een lokale houtbewerking. Er zit een shop bij en we kunnen een gigantische boom zien die omgetoverd is in een wenteltrap en aan een kant zijn uiterlijk van een boom heeft behouden. Dan rijden we door naar een rivier met uitzicht op Mount Camel. Het uitzicht is heel mooi, met laag water waarbij de zandbank droog komt te liggen. Hiervandaan rijden we naar de zandduinen. Er is flink veel regen gevallen en de duinen zijn ook deels ingestort, maar het gedeelte waar we mogen zandboarden is nog intact. Met een board onder onze arm klimmen we de duin op. Het is behoorlijk steil omhoog maar als we eenmaal boven zijn is het uitzicht in elk geval de moeite waard. Op ons buik gaan we de zandduin af, het gaat nog behoorlijk hard en met onze tenen kunnen we afremmen en sturen. Eenmaal beneden hebben we zoveel lol gehad dat we nog een keer omhoog klimmen. Halverwege denken we ‘waarom doen we dit ook alweer nog een keer’ maar het is enorm genieten. Met het zand nog tussen onze tenen rijden we naar Cape Reinga, de plek waar de Maori van geloven dat de zielen hun weg naar hun oorsprong vinden. We hebben geluk, als wij aankomen is het nog rustig met maar een paar auto’s. Als we er heen lopen is het inderdaad nog rustig en lukt het zelfs om foto’s te maken zonder vele andere toeristen. Het is een schitterende plek, heel sereen en zo bijzonder. Ook komen er hier 2 oceanen bij elkaar, wat je kan zien aan de kleur van het water en de witte koppen zomaar midden in de oceaan. Als we teruglopen naar de bus is het al een stuk drukker, er zijn net een paar grote bussen met Aziaten aangekomen. Gelukkig zijn we daar voor gebleven. We gaan lunchen bij Taupotupoto beach, wat mooi verscholen ligt in een baai. Ook hier is het zo stil, we genieten van het strand en de rotsen en van de klaargemaakte lunch. Na de lunch beginnen we aan het laatste deel van de tour, rijden over 90 mile beach. Een mooi stuk strand wat wel wat weg heeft van de rit bij Fraser Island. Wat heel grappig is, is dat dit stuk strand wel 90 mile beach heet, maar verre van 90 mile lang is. Dit stamt uit de tijd dat de boeren met hun kudde over het strand naar een ander stuk land gingen. Zij liepen ongeveen 30 mile per dag en hebben 3 dagen over deze tocht gedaan, waarbij de naam 90 mile beach is ontstaan. Bij het nameten bleek het strand echter ‘maar’ 58 mile te zijn. We nemen nog wat foto’s op het strand en dan zit het er echt op. Tijd om weer afgezet te worden. Het was een hele leuke dag en we gaan nog even boodschappen doen ik Kaitaia. Morgenochtend gaan we met een kleine omweg naar Rotorua rijden, zodat we naar Hobbitton, de filmset van de Hobbit en Lord of the Rings, kunnen gaan.


De wekker gaat om 7 uur. Vandaag gaan we een heel eind rijden, ruim 6 uur, om bij Rotorua te komen. Onderweg rijden we langs Hobbitton en hopelijk hebben ze dan nog plek op een tour om mee te gaan. Je kan ook reserveren maar aangezien we geen idee hebben hoe de weg zal zijn en hoelang we erover gaan doen, gokken we het erop. De snelweg hier is vaak nog wel het meest bizarre, dwars door de weilanden en heuvels en, net als in Australië, dwars door dorpen heen. Het weer is gelukkig goed en het zicht ook, dus we kunnen lekker doorrijden. Rond een uur of 2 komen we aan bij Hobbitton en als de online boekingen een beetje kloppen moeten we nog mee kunnen. We gaan naar binnen en inderdaad, er is nog plek! Met de tour van half 3 gaan we het terrein op. In de bus zijn vast een paar korte filmpjes te zien met informatie over de Lord of the Rings en de Hobbit, maar ook over hoe de regisseur tot deze plek gekomen is. Met zijn team vlogen ze in de helikopter boven Nieuw-Zeeland en kwamen ze deze plek tegen. Op het land was een boerderij en ze zijn in gesprek gegaan met de eigenaren. De eisen voor de locatie waren: een meer, heuvelachtige omgeving en een grote boom bij het meer. Ze hebben geluk gehad, want eigenlijk wilde de familie de boom bij het meer omhalen en als haardhout gebruiken. Alles is hier gebouwd voor de Lord of the Rings en daarna weer verwijderd. Toen de regisseur terugkwam om ook de Hobbit hier te filmen, is er besloten om er een vaste locatie van te maken waar ook bezoekers langs moeten kunnen komen na afloop van het filmen. Er zijn nu 44 Hobbit huisjes te zien en de omgeving is nog zoals in de film. Er hangt zelfs kleding aan de waslijn en groeit groente en fruit in de tuin. Een heel team van hoveniers houdt hier alles bij om het er optimaal uit te laten zien. Toch is niet alle groente en fruit echt, omdat het er in de winter anders niet uit ziet omdat het gaat rotten. Zo creëren ze en een omgeving die met elk seizoen de moeite waard is om te bezoeken. We krijgen een hele rondleiding langs alle huisjes en er wordt nog veel bij verteld. De huisjes hebben allemaal verschillende verhoudingen t.o.v. de mens. Zo konden ze de Hobbits filmen naast een groot huisje maar ook op menselijke grootte naast een klein huisje om het reuzen te laten lijken. We mogen overal fotos van maken en op de foto met de huisjes, maar bij 1 huisje mogen we ook binnen de deur kijken. Wat bij dit ‘fotohuisje’ goed te zien is, is dat het alleen uiterlijke schijn is. Alles wat van binnenuit een Hobbithuisje is gefilmd, is namelijk niet hier gefilmd maar in de studio in Wellington. Aan het eind van de tour krijgen we nog wat te drinken voor we met de bus teruggaan naar het opstappunt. We doen nog een rondje door de souvenirshop en ook hier hebben ze een pin voor mij! Dan gaan we het laatste stukje rijden naar Rotorua, waar we morgen de thermische parken gaan bezoeken. We gaan lekker eten bij een klein Mexicaans restaurantje wat ons weer doet denken aan Mexico. Ook hier slapen we weer in een hostel, maar dit keer hebben we een eigen badkamer en toilet. Voor het gemak toch net wat handiger.


We staan op tijd op om de thermische parken te bezoeken en dat is maar goed ook om de meute voor te zijn bij Wai-O-Tapu. Wanneer wij er met een half uurtje rijden aankomen zijn er nog maar een paar andere bezoekers. Het stinkt hier echt verschrikkelijk naar rotte eieren, maar wat we zien is schitterend. Overal komt er stoom omhoog, borrelt het water en stinkt het dus. Er zijn blauwe meren, groene meren en een champagne meer met een rood/oranje rand langs het meer. Er zijn modderpoelen, pruttelende grotten en als grootste trekpeister de Lady Knox geiser. Deze geiser barst uit zichzelf elke 24-72 uur uit, maar om het te reguleren helpen ze de natuur hier een handje. Dat stamt af van heel vroeger toen er gevangenen hier kwamen om land leeg te halen en er dennenbomen te planten. In het thermale bad gingen zij zich wassen en waste ze hun kleding. Doordat ze zeep gebruikten werd de geiser getriggerd en barste deze op een dag uit. Daarom gebruiken ze ook vandaag wat zeep om de bovenste, koude, laag water te doorbreken zodat het kokende water omhoog kan komen. Dit zorgt ervoor dat de geiser uitbarst en we weer iets heel moois te zien krijgen. Hierna rijden we door naar Orakei Korako. Dit is ook een thermisch park, maar dan met zouten en mineralen. Met een bootje gaan we over en al snel snappen we waarom ze dit de ‘Hidden Valley’ noemen. Het is er zo mooi, de rotsen kleuren in groen en rood en oranje aan wat er door het water stroomt. Ook hier is er veel te zien en komt er overal stoom uit de grond, je hoort ook water druppelen. Van bovenaf is het een heel kleurenpallet aan zouten en mineralen, schitterend om te zien. De modderbaden zijn hier ook duidelijk zichtbaar en we komen erachter dat we daar geluk mee hebben. Vanwege de winter en de temperatuur zijn deze goed zichtbaar, waar ze in de zomer bij een warmere temperatuur haast niet zichtbaar zijn. We lopen ook naar de grotten, waar je de kristallen ziet zitten en waar een spiegelmeer binnenin is ontdekt. Ook hier genieten we enorm van alles wat de natuur aan geheimen heeft. Nadat we de ronde gelopen hebben gaan we met de boot terug, drinken we een koffie en een thee voor we verder gaan. We hebben nog een stukje te gaan naar het Tongariro National Park waar we zullen overnachten. Helaas hebben we te horen gekregen dat het overantwoord is om de Tongariro Crossing te gaan wandelen en beklimmen in verband met de recente sneeuwval en het aangevroren ijs. Hiervoor heb je nog veel meer extra materialen nodig die wij niet mee hebben en een flinke ervaring met bergbeklimmen, dus we gaan op zoek naar een alternatieve route. Die is er gelukkig ook en hiervoor hoef je geen ervaring te hebben. Deze route is met zo’n 6 uur wandelen 2 uur korter dan wat we van plan waren. Klinkt goed, dus morgen op tijd op om deze wandeling te gaan maken.


We gaan vroeg ontbijten zodat we ruim de tijd hebben voor deze tocht. Eind van de middag geven ze regen door en dat willen we eigenlijk het liefst voor zijn. Vandaag mogen we van de kaart eten bestellen, wat dan vers gemaakt wordt. Steven eet scrambled eggs op brood en ik neem wafels met fruit en slagroom. Een prima ontbijtje voor een flinke wandeling. Buiten is het nog volop mistig en we twijfelen of we nog langer zullen wachten voor we weggaan, maar wachten is ook zo nutteloos. We gaan toch en warm aangekleed beginnen we aan de tocht. Het eerste stuk is naar de Taranaki falls, een uur lopen. Hier gaan we nu nog niet kijken, want we komen er op de terugweg nog een keer langs en dan is het hopelijk wat minder mistig. Van daaruit lopen we door naar Tama Lakes, wat nog zo’n 2 uur verder lopen is. Nog half in de mist komen we aan bij Lower Tama Lake, waar we bijna aan voorbijgelopen zijn. Gelukkig trok de mist precies op en konden we dit prachtige meer zien liggen. Ons is verteld dat, als we ook Upper Tama Lake willen zien, we met een steile klim nog 200m omhooggaan. Er loopt hier niet echt een pad meer, dus we moeten zelf een beetje kiezen waar we het handig vinden om te lopen. Sommige stukken zijn echt heel steil omhoog en best pittig om te lopen. We lopen echt over een bergkam omhoog. Met wat tussenstops om foto’s te maken en een steen te plaatsen op de stapel van mensen die deze klim gemaakt hebben, komen we boven. Er gaat net een stel beginnen aan de terugweg, zij zijn dus nog eerder begonnen aan deze tocht dan wij. We hebben net pech, hier trekt de mist juist weer aan. Ook is het een flink stuk kouder hier. Toch kiezen we ervoor om te wachten tot de ergste mist weggetrokken is, zodat we beide meren kunnen zien liggen. Langzaam trekt de mist weg en als eerste zijn Lower Tama Lake en Mt. Rupehu weer te zien. Dan trekt ook de mist bij Upper Tama Lake weg en hebben we een prachtig uitzicht. Mt. Ngauruhoe blijft helaas in de mist hangen, maar toch is het een betoverend gezicht. De bergen hier zijn ook niet zomaar bergen, maar vulkanen. Om dan de ene kant op te kijken en een enorme berg met daarbij een meer te zien en de andere kant op te kijken en nog een meer en een enorme berg te zien is echt geweldig. We beginnen aan de afdaling en deze is eigenlijk bijna net zo pittig als omhoog. Het is een soort grindpad waar je op afdaalt maar dan behoorlijk steil. Af en toe glijden we een beetje weg maar we komen weer beneden. Inmiddels zijn we al een paar andere wandelaars tegen gekomen, maar echt veel zijn het er nog niet. Om weer bij Taranaki falls te komen moeten we weer 2 uur lopen. Gelukkig niet meer zo steil als het stuk naar Upper Tama Lakes, maar we beginnen het wel te voelen in de benen. Met een steile trap naar beneden dalen we af langs de waterval. Steeds een beetje meer wordt deze zichtbaar tussen de bomen door. Aan het geluid te horen is het een flinke waterval en dat klopt ook. Wat gaaf dat je zo dichtbij kan komen! We maken veel foto’s en ook de drone laten we even op. Dan gaan we door met het laatste stuk, nog een uur lopen voor we terug zijn bij de auto. Ook dit gaat weer heel glooiend en we klimmen en dalen steeds weer. Als we eenmaal terug zijn bij de auto zijn hebben we al wat spierpijn, dat gaat leuk worden morgen. Bij het hotel gaan we lekker bijkomen met koffie en warme chocolademelk bij de open haard. Heerlijk! Gisteren hebben we hier goed gegeten, dus vanavond ook maar weer lekker eten. Morgen gaan we door naar Wellington, het laatste stuk voor we overgaan met de ferry.


Het ontbijtbuffet staat al klaar, even wat eten en dan gaan we naar Wellington. Hier gaan we vanavond overnachten om op tijd bij de ferry te zijn. We zijn er al op tijd, dus we gaan lekker even het centrum in. Achteraf blijkt dat we de auto op de meest dure parkeerplaats van Wellington hebben gezet en dat hebben we geweten. Om bij onze B&B te komen, moeten we nog een steile heuvel op, maar dan ben je wel op een schitterende plek. Een prachtig landhuis met uitzicht op Wellington Harbour. Bij de B&B hebben ze ook twee pups van 8 maanden, die erg speels zijn en ons vrolijk verwelkomen. Nadat we onze kamer hebben gekregen gaan we nog even het dorpje in. Dat wil zeggen, 1 straat met vooral eetgelegenheden en af en toe wat winkeltjes. Het is niet heel schokkend, maar we hebben toch weer wat gezien. Lekker een hapje eten en dan terug naar de B&B. De douche is in het bad, maar wel hoog en groot zodat ook Steven onder de douche past. Morgen gaat de wekker weer vroeg, we willen even na 7.00 uur vertrekken naar de ferry. Op naar het Zuidereiland!